Anne

Anne kwam bij me omdat ze moeite had met sociale contacten. Ze wilde meer sociaal worden en makkelijker kunnen praten met mensen om haar heen. Het is lastig als je je gesloten voelt en je wel wilt maar niet durft of niet zo goed weet hoe.

 Het duurde even voor er vertrouwen was. En dat snap ik. Je zit bij een wildvreemde vrouw die dan van alles vraagt. Ja, ehh, duhh! Met creatieve werkvormen en vraag-en antwoordkaartjes brak het ijs. Stukje bij beetje durfde Anne meer van zichzelf te laten zien.

Ontzettend knap en moedig dat ze stappen heeft durven zetten. Ik zag haar stukje bij beetje groeien. Ze kon meer dan ze van te voren dacht. Ik vermoed dat haar wilskracht daar een belangrijke rol in heeft gespeeld en dit heb ik haar dan ook meegegeven.

 Op het eind vraag ik hoe het is geweest, zo bij mij in het knusse kamertje.

Anne antwoordde als volgt:

‘Ik vond het fijn omdat we wel een beetje een band hadden, daardoor kreeg ik ook vertrouwen om dingen te vertellen.

Wat ik geleerd heb is dat ik vertrouwen in mezelf moet hebben, ik heb geleerd vragen te stellen. Ik weet nu ook vaker te praten tegen mensen die ik niet echt goed ken.

Ik vind het erg fijn om door jou te worden geholpen en ik denk dat het voor anderen ook fijn zal zijn.’

 Wat fijn, Anne, om dit zo van jou terug te krijgen.

 Ik geniet van de stappen die ik een kind zie maken. Ieder kind heeft zijn eigen oplossingen al in zich. Voor mij als coach de kunst om die ingang te vinden zodat de oplossing zich vanzelf aandient. Bij Anne lukte dit zoals je leest.